Rozdział 10

Perspektywa Carli:

Obudziłam się z strasznym bólem głowy, a do tego jeszcze prosto w oczy świeciło mi słońce wpadające przez okno. Rozejrzałam się po pokoju, całe szczęście spałam u siebie. Niestety gdy wstawałam niechcący nadepnęłam na Zayna, przez co głośno jęknął z bólu. Zdziwiłam się, co on robi na podłodze? Po chwili sobie przypomniałam wczorajszy wieczór. Zapewne gdy wróciliśmy (bo tego już nie pamiętam) zasnął u mnie w pokoju, ale czemu na podłodze w samych bokserkach? Wole nie wnikać. Chłopak przeciągnął się wydając przy tym dziwne dźwięki. Gdy zobaczył że już nie śpię, wspiął się na łóżko i mnie pocałował w policzek.

- Jak się spało? - spytał jeszcze zaspanym głosem.

- Wyjątkowo świetnie - uśmiechnęłam się - Nawet się wyspałam - dodałam uradowana.

- Ja nie - udał smutnego - bo mnie tak szybko obudziłaś - wytknął mi język.

Miałam ochotę go w niego ugryźć, ale się powstrzymałam. Było by to nieco dziwne.

- Oj tam, nic ci się nie stanie jak raz wstaniesz szybciej - zaśmiałam się, po czym zepchnęłam go z łóżka.

Chłopak popatrzył na mnie wzrokiem bazyliszka, po czym zaczął mnie złośliwie łaskotać. Nie mogłam złapać tchu.

Zwinęłam się w kłębek, on jednak nie dawał za wygraną. Próbowałam się jakoś bronić. W końcu spadliśmy na miękki dywan. Rzucaliśmy się po podłodze, obydwoje nie mogąc się przestać śmiać. Chwycił mnie tak, żebym nie mogła mu uciec i ponownie zaczął łaskotać.

Kiedy przestał na chwilę, wykorzystałam to i wybiegłam na korytarz. Wbiegłam do łazienki i zakluczyłam drzwi i postanowiłam wziąć prysznic.

Chłodne strumienie wody obmywały moje ciało. Rozmyślałam o wielu rzeczach, między innymi o wczorajszym dniu, a dokładniej to o wieczorze, który spędziłam z Zaynem.
Sądząc po tym, że pod prysznicem siedziałam trzydzieści minut stwierdzam, ze nie ucieszy mnie rachunek za wodę. Całe szczęście, ze w tym tygodniu mam zlecone trzy zadania za niezłą sumę. Tak więc nie musze się martwić o to, czy będę miała z czego zapłacić.

Po skończonej czynności, założyłam szlafrok i podążyłam do pokoju. Mulata już w nim nie było. Ubrałam sie w czerwone szorty, białą bluzkę, do tego vansy pod kolor spodenek, po czym związałam włosy w kitkę i zbiegłam na dół, żeby coś zjeść.

Weszłam do kuchni i zrobiłam sobie płatki z mlekiem. Zaniosłam miskę do salonu, włączyłam telewizor i zaczęłam zjadać moje śniadanko. Gdy skończyłam zaniosłam naczynie do zmywarki. Usiadłam na blacie, wyjęłam telefon z kieszeni i zaczęłam się nim bawić z nudów. Odczytałam jeszcze esemesa od Caroline po czym jej odpisałam.

Do Caro :

" Przepraszam dopiero zobaczyłam ze dostałam sms. Czekam x "

Siedziałam tak gapiąc się w ekran komórki dopóki do kuchni nie wparował Harry.

- Hej - powiedziałam i spojrzałam na niego, ale od razu zakryłam sobie oczy rękami.

- Hej - rzucił i szperając coś w lodówce.

- O kurka wodna, Harry ubierz się! – krzyknęłam.

- Zaraz tylko się napiję - powiedział i wziął łyka soku z lodówki.

- Harry!!! – wrzasnęłam.

- Dobra idę - powiedział i zniknął za ścianą.

Zeszłam z blatu i nalałam sobie wody do szklanki. Musiałam odetchnąć. To, co widziałam - zwaliło mnie. Będę miała koszmary. Pośladki Harry’ego Styles'a teraz będą mi się śniły w nocy i mnie straszyły.

- Boże, widzisz i nie grzmisz - powiedziałam i uniosłam ręce ku górze.

Chwilkę jeszcze bawiłam sie moim iphonem, weszłam na twitter'a, facebook'a i tumblr'a, po czym postanowiłam się przejść.

Włożyłam swój aparat do torby, którą przerzuciłam przez ramię i wyszłam z domu. Może i to dziwne, ze poza pracą robie zdjęcia, ale mnie to po prostu odpręża. Taka moja pasja; siedzenie na ławce w parku i robienie zdjęć przechodniom i zwierzętom. Kocham fotografie od dziecka. Moim największym marzeniem było robienie zdjęć sławnym gwiazdom. Dążyłam do tego, żeby być najlepsza i znaleźć prace w tej branży. I się spełniło, więc od tamtej pory zawsze powtarzam Never Say Never!

W parku siedziałam z dobre trzy godziny. Zrobiłam masę zdjęć, między innymi: wiewiórkom, bawiącym się dzieciom, parom w moim wieku oraz w wieku podeszłym. Patrząc na tych staruszków, co chodzą razem trzymając się za ręce, zastanawiałam się, czy kiedykolwiek ja tak będę. Czy znajdę swoją drugą połówkę? I czy spędzę z nią starość. Chciałabym.

Posiedziałam jeszcze chwilkę,  po czym wstałam i ruszyłam do domu. Po drodze zahaczając jeszcze na lody. Poflirtowałam z gościem, który je sprzedawał. Nie powiem był całkiem ładny, ale nie tak jak Zayn. Boże, o czym ja myślę, czemu tyle rzeczy i osób porównuje do Zayna.

W końcu dotarłam pod dom. Sprawdziłam godzinę. Była czternasta. Jak ten czas szybko leci. Weszłam do środka. Od razu na wejściu dostałam ochrzan od Nialla,  który stwierdził, że zostawiłam go na pastwę losu i nie zrobiłam mu jedzenia. Okazało się, że chłopcy nie chcieli zrobić blondynkowi jedzenia, a on jak twierdzi prędzej by spalił kuchnie niż coś ugotował. Nie pozostało mi nic innego jak zrobienie mu naleśników.

Wyjęłam potrzebne produkty i wzięłam sie do roboty. Usmażyłam je i posmarowałam Nutellą. Postawiłam na stół i zawołałam tych głodomorów. Pierwszy w kuchni pojawił się Niall, za nim reszta raczyła przyjść. Irlandczyk zjadł już połowę swojej porcji. Siedzieliśmy przy stole rozmawiając i się śmiejąc, co chwile z Louis'a albo Nialla,  który podkradał naleśniki z talerza Harry’ego.

- Horan to moje naleśniki! - Hazza wydarł się na blondyna, gdy w końcu zorientował się ze ubywa mu jedzenia z talerza.

Wszyscy parsknęliśmy śmiechem.

- Karm mnie, kochaj i nie opuszczaj - krzyknął uradowany Niall.

Poczochrałam go tylko po czuprynie.

Wieczór minął nam bardzo wesoło. Pozwoliłam nawet chłopakom wrócić do mnie, do mieszkania. Podziękowali oraz zapewnili, ze za dzień lub dwa wrócą do domu.

W tamtym momencie posmutniałam, bardzo ich polubiłam i ciężko będzie mi się z nimi rozstać.

Rozsiedliśmy się przed telewizorem i oglądaliśmy jakieś komedie romantyczne.
Zauważyłam ze Caro i Lou ciągle na siebie spoglądają i uśmiechają. Trzeba będzie pogadać z Sunlight. Było już późno, zrobiłam się śpiąca, przeprosiłam wszystkich i poszłam na górę.

Kiedy znalazłam się w swoim pokoju, wzięłam ze sobą piżamę i skierowałam się do łazienki. Zrzuciłam z siebie ciuchy i wskoczyłam pod zimny prysznic. Umyłam włosy i wyskoczyłam na zimne kafelki. Owinęłam się białym ręcznikiem i rozczesałam włosy, po czym je wysuszyłam. Wcisnęłam się w piżamę i pędem wleciałam do łóżka. Szczelnie przykryłam się kołdrą, a następnie wtuliłam się w poduszkę. Już po chwili zasnęłam.

Perspektywa Caroline:

Cały ten dzień był jednym niewypałem. Ciągłe spojrzenia ze strony Tomlinsona nie dawały mi spokoju, a moje myśli non stop sprowadzały się do tamtej nocy. Powinnam o tym zapomnieć i żyć dalej, jednak nie mogę. Nie potrafię wyrzucić z pamięci takiego wydarzenia.

Na szczęście nastał już wieczór i nie musiałam być wiecznie obserwowana. Wyszłam z łazienki w krótkich spodenkach i bokserce i  skierowałam się do kuchni. Kątem oka zauważyłam jak moja przyjaciółka już śpi, więc jak najciszej wyszłam z pokoju.

Cały dom ogarnęła nadzwyczajnie niebezpieczna, nocna cisza. Za oknem było tylko słychać wiatr, obijający się o gałęzie drzew albo huczenie sowy.

Weszłam do salonu i skierowałam się do swojego celu. Lodówka. Jeszcze nigdy nie byłam aż tak głodna, jak dzisiaj. Wyjęłam z niej ser żółty i ketchup. Nastawiłam piekarnik na termo obieg i wyjęłam z szafki chleb tostowy, aby przygotować sobie posiłek.

- A myślałem, że nocne myszkowanie, to tylko ja urządzam. – usłyszałam wesoły głos zza moich pleców. Kiedy się odwróciłam, ujrzałam Nialla opierającego się na blacie o woje dłonie.

- Miałam nadzieję, że nie będę musiała się z nikim dzielić. – odpowiedziałam opanowanym tonem.

- Nie chciałem cię prosić o jedzenie. – zaśmiał się – Nie tylko jedzeniem człowiek żyje.

Spojrzałam na niego z wielkimi oczami. Czy ja się właśnie przesłyszałam? Czy Niall Horan nie chciał jeść?

- Skoro nie przyszedłeś tutaj jeść, to wypad. – odparłam z uśmiechem. Nie miałam ochoty na towarzystwo.

Wsadziłam tosty do piekarnika i oparłam się o blat, co chwila zerkając na blondyna, który także nie spuszczał ze mnie wzroku.

- I co? – warknęłam – Będziesz się teraz tak na mnie gapił?

- Powiedzmy, że analizuję szkody, jakie mi zagwarantujesz, jeśli tknę twoje tosty.. – udał poważnego polityka.

Wpatrywałam się w niego ze zdziwieniem. Nie byłam pewna, czy dobrze usłyszałam. Horan użył w swojej wypowiedzi tak bogatego słownictwa, jakiego nie usłyszałam od żadnego chłopaka. No, poza Liamem.

Ten blondyn mnie przeraził.

- Odechciało mi się jeść – powiedziałam powoli – Możesz sobie wziąć te tosty.

Wyszłam z kuchni. Usłyszałam jak chłopak mi dziękuje, a więc to był tylko podstęp, aby w chytry sposób pozbawić mnie nocnej wyżerki.

Przechodziłam właśnie obok pokoju Louisa i Harry’ego. Niechcący usłyszałam urywek ich rozmowy.

- Nie uważasz, że powinieneś powiedzieć o tym Eleanor? – zapytał się Styles – Teoretycznie wcale nie zerwaliście wtedy ze sobą, a ty ją zdradziłeś…

Nie mogłam uwierzyć w to, co słyszę. Tomlinson wypaplał wszystko temu pudlowi. A mieliśmy umowę. Nikt nie miał się o tym dowiedzieć. Nikt.

- Wcale jej nie zdradziłem! – wyrwał się szatyn, a ja przystanęłam z boku, przy drzwiach i przysłuchiwałam się dalej – To ona powiedziała, że wolałaby to skończyć niż być oszukiwana. To ona stwierdziła, że wszystko się popsuło. Eleanor zakończyła nasz związek, nie ja.

- Jesteś po prostu dupkiem, Louis. – podsumował Styles i już nic więcej nie powiedział.

Postanowiłam wrócić do swojego pokoju niż zostać przyłapana na tym,  iż ich podsłuchiwałam. Ale z tego opera mydlana wyszła.

Zamknęłam za sobą drzwi i spojrzałam na śpiącą Carlę, po czym skierowałam wzrok na zegarek stojący na szafce nocnej. Wskazywał pierwszą trzydzieści osiem. Mam nadzieję, że nie będzie miała mi tego za złe…

Rzuciłam się na łóżko przyjaciółki i obudziłam ją w dość brutalny sposób, narażając się na gniew Vive.

- Cholera jasna, Caroline! – jęknęła dziewczyna, jednak ja nie odpuszczałam – Spać nie możesz?

Spojrzałam na nią z wyrzutem, po czym westchnęłam.

- Muszę ci coś powiedzieć.

- A nie możesz poczekać z tym do rana? – ziewnęła czerwono-włosa patrząc na mnie z chęcią mordu w oczach.

Pokiwałam przecząco głową, następnie między nami nastała cisza. A może jednak jej nie wspominać o tym…? No, ale Louis wygadał swojemu kumplowi, a Carla jest moją przyjaciółką.

- Wczoraj… Ja… - zaczęłam, a dziewczyna prawie zasypiała na tym łóżku – Aż wstyd się przyznać, ale przespałam się z Louisem. – szepnęłam.

Vive od razu się rozbudziła i spojrzała na mnie swoimi wielkimi oczami ze zdziwieniem, ale także gniewem. Poczułam się jakby lżej z tym, że powiedziałam o tym swojej przyjaciółce.

- Ja pierdolę, Caroline, co ty zrobiłaś… - szepnęła jakby do siebie – Przecież on ma dziewczynę! – krzyknęła.

- Ciszej – upomniałam ją – Miał, ma. Ciężko określić, bo po tym co przed chwilą podsłuchałam, stwierdził, że ona z nim zerwała…

- Sunlight! – westchnęła dziewczyna – Nie powinnaś tego robić. Przecież to jest Louis Tomlinson, chłopak, którego nienawidzisz, nie pamiętasz?

- No niby tak, ale jakoś tak wyszło – odpowiedziałam –  Po pracy zauważyłam jak kłóci się z El, a potem chciałam jechać do domu po swoje rzeczy, ale on wpakował mi się do samochodu, więc pojechał ze mną. Pod mieszkaniem powiedziałam mu, żeby został w aucie, ale nie, on musiał wejść na górę i otworzył moje ulubione wino, a potem drugie i… - powiedziałam na jednym wdechu całą historię.

- Skończona idiotka z ciebie, wiesz? – Vive opadła na swoją poduszkę i zamknęła oczy. Położyłam się obok niej i zrobiłam to samo. Czasami brakowało mi tych czasów, w których byłyśmy tylko my.

Pamiętam czasy, kiedy gorące dni spędzałyśmy na plaży, obczajając nowych chłopaków i dając im nadzieję na coś więcej poza zwykłym flirtem.

- Dobry jest chociaż w łóżku? – ciszę przerwało pytanie mojej przyjaciółki.

- Carla! – jej pytanie mnie nieco zirytowało, jednak spodziewałam się go od niej – Nie pamiętam. Zbyt dużo wypiłam.

- Kochałaś się z idolem milionów fanek na całym świecie i nie pamiętasz, czy było ci dobrze? – nie dawała za wygraną.

Obróciłam głowę w jej stronę i zaśmiałam się.

- Jesteś nienormalna. – skwitowałam, po czym wpakowałam jej się pod kołdrę – Co myślisz o tym, żeby pójść jutro na plażę? – zaproponowałam.

- Zmieniasz temat – zaświergotała dziewczyna – Ale to bardzo dobry pomysł.

Nie miałam siły na dalsze rozmowy. Po prostu byłam zbyt zmęczona, żeby zapytać się Carli, czy ona ma kogoś na oku. Jeśli tak, to powinnam się dowiedzieć, a jeżeli nie, to jutro będzie odpowiedni dzień, żeby jej kogoś znaleźć.

- Ale bez One Direction. – szepnęłam jeszcze i poczułam jak Vive się ze mną zgadza.

~***~

Hejj ^^ Tak więc 10 rozdział ! Cieszycie się ? Bo ja bardzo! Dziękujemy za wszystkie komentarze ! Każdy najmniejszy nas bardzo cieszy A co do tego rozdziału.....Według mnie perspektywa Carli mi nie wyszła jest taka dziwna, ogolnie mi sie ona nie podoba. Ale sami ocencie .

~ Paula

                    A moim zdaniem persp. Carli jest wspaniała. Moja trochę naciągana, ale doszłam do wniosku, że najgorsza nie jest.  Tak jak Paula wspomniała, wam zostawiamy ocenę!

~ Alex